Przez osobę dorosłą rozumiemy zwykle pewien stan dojrzałości fizycznej, jaki charakteryzuje osobę niebędącą już dzieckiem. Dorosły to osoba, która myśli samodzielnie, jest odpowiedzialna, rozwija swoje umiejętności i ma możliwość dalszego kształcenia się oraz dokonuje świadomych wyborów. Powszechnie uważa się, że jednym z podstawowych kryteriów dojrzałości i dorosłości jest podjęcie pracy zawodowej, samorealizacja i edukacja lub założenie własnej rodziny i wychowywanie potomstwa. Co jednak z osobami, które od dzieciństwa cierpią na autyzm? Jak wygląda ich dorosłość?
Do niedawna panowało jeszcze przekonanie, że autyzm dotyczy głównie wieku dziecięcego, jednak wiemy już, że sprawa wygląda inaczej. Mylące było określenie autyzm dziecięcy, który jednak odnosi się do wczesnego okresu życia, kiedy pojawiają się pierwsze objawy autyzmu. Między innymi dlatego dzisiaj mówi się raczej spektrum autyzmu, które określa wszystkie występujące odmiany tego zaburzenia. Obecnie wskazuje się, że znacząco rośnie zachorowalność na autyzm. Terapia powinna zacząć się we wczesny dzieciństwie, kiedy widać pierwsze symptomy, żeby w dorosłym życiu umożliwić osobie dotkniętej zaburzeniem w miarę normalne funkcjonowanie.
Jak wygląda życie osoby z autyzmem?
Niestety autyzm jest zaburzeniem nieuleczalnym, jednak poprzez terapię można łagodzić jego objawy. Osoba cierpiąca na poważne zaburzenia będzie wymagała całodziennej opieki przez całe życie. Tak człowiek wymaga pomocy przy najprostszych, codziennych czynnościach, jak jedzenie, mycie i toaleta. Bardzo często zaburzenia te łączą się z rozmaitymi niepełnosprawnościami, jak upośledzenie umysłowe, alergie, nietolerancje pokarmowa, padaczka oraz problemy jelitowe. Zdarza się i tak, że w miarę dobrze rozwijające się autystyczne dziecko wyrasta na niesamodzielnego dorosłego. Należy zaznaczyć, że moment przejścia, czyli okres dojrzewania jest bardzo ciężkim okresem dla autystycznego nastolatka, co wiąże się z działaniem hormonów. To najczęściej wtedy pojawia się silna epilepsja oraz napady wzmożonej agresji.
Co dalej?
Dorosłe osoby autystyczne czują silny niepokój związany ze szpitalem, dlatego bardzo trudne jest przeprowadzanie badań oraz różnych zabiegów, które wymagają najczęściej podania narkozy. Lęk to uczucie, które towarzyszy codziennie w życiu osoby z autyzmem. Wynika to z tego, że zdolności przystosowawcze takiego człowieka są wyjątkowo niskie. Przerażają ich zmiany i niespodziewane wydarzenia. Przykładają wiele wagi do rutyny. Osoby autystyczne mają problemy z interakcjami społecznymi, ponieważ nie rozumieją mowy oraz zachowań innych ludzi. Stąd niska samoocena oraz podatność na krytykę. Choć zdarza się, że osoby z lekkim autyzmem mogą żyć samodzielnie, to najczęściej muszą zostać pod opieką dorosłego. Kiedy rodzice dziecka z autyzmem umierają lub muszą iść do pracy, to nawet w dorosłym wieku trafia do szpitala psychiatrycznego na „przeczekanie” aż zwolni się miejsce w DPS. Eksperci wskazują jednak, że nie jest to dobre miejsce dla osób z autyzmem. Coraz częściej zaznacza się potrzebę stworzenia specjalnych domów czy ośrodków, w którym osoby cierpiące na autyzm otrzymywałyby specjalistyczną opiekę.
